De school lessen gedurende mijn jeugd brachten structuur aan in mijn leven. Het was minder vrij dan zelf op ontdekkingstocht gaan. Ik had moeite met structuur. Dat merkten de leraren en medeleerlingen. Het viel me niet mee bij de les te blijven en niet terug te vallen in het ongedwongen denken en fantaseren over mijn interesses. Het gebeurde regelmatig dat ik niet oplette tijdens een uitleg of niet deed wat er gezegd werd. ‘Heb je weer niet goed geluisterd?’ Nee, dat had ik weer eens niet. Ook kritiek vond ik moeilijk te verdragen en dat is lang zo gebleven. Ik ervoer kritische opmerkingen niet als hulp, bedoeld om me beter te laten worden. Veel meer vond ik het een aanval op mijn gehele persoon: ‘ze’ vonden mij niet goed genoeg. De conclusie die ik hieraan koppelde was dat het waarschijnlijk nooit wat zou worden ook. Zo werkte dat in mijn hoofd.
Tegelijkertijd meende ik op die jonge leeftijd al regelmatig dat ik het beter wist dan de leraar.. Zijn of haar opmerkingen gingen dan het ene oor in, het andere oor weer uit. Op andere momenten luisterde ik wel naar de leraar en lette ik goed op wat andere leerlingen, met name de oudere, deden. Ik pikte er zo uit waar ik dacht dat ik wat aan zou kunnen hebben. Wanneer je het positief ziet, zou je kunnen zeggen dat ik erg eigenwijs was. Dit laatste was in die tijd bij veel mensen de overheersende mening over mijn persoon.
Meerdere malen ben ik van een les weggelopen wanneer iets mij niet aanstond of zorgde ik met een excuus dat ik mocht vertrekken. Wanneer een leraar in mijn ogen onterechte kritiek had of wanneer medeleerlingen niet genoeg aandacht aan mij gaven, sloot ik mijzelf emotioneel af en ging ik problemen veroorzaken. Dit resulteerde erin dat ik dan uit de les moest. Koppig ging ik dan op de gang zitten, of gewoon naar de stad en ook geregeld vertrok ik rechtstreeks naar huis. Om een dag later pas weer terug te komen. Geregeld nam de leraar uit voorzorg het initiatief en stuurde mij voor de les begon al preventief naar de gang.
Thuis had ik dan geregeld het nodige uit te leggen. Zulk gedrag was mijn vader vreemd. Wat moest hij nu met zo’n zoon? Mijn moeder bleef hierin wat meer op de achtergrond. Ik denk dat haar inlevingsvermogen in mijn gedrag en houding wat groter was. Waarschijnlijk omdat het voor haar wat meer herkenbaar was dan voor mijn vader.
Al met al een heetgebakerd mannetje, die Jasper. Moest je niet te veel tegen zeggen, je wist het nooit met hem. Dan ging hij weer weg, gaf een grote mond of gooide een belediging naar je hoofd. Iedereen heeft wel last van een of meerdere van zijn karaktertrekken. In die tijd had ik veel last van mijn driftigheid.